Rzecz o bogactwie

 

Jeszcze kilka dni temu liczyłam wydatki na opał, jedzenie dla psów, kotów, kur, kaczorka i gęguni, które już poczuły zbliżające się chłody i instynktownie pożerają wszystko, co dostaną. Nie są już takie wybredne jak latem. Zauważyłam, co zresztą nie jest żadnym odkryciem, że pieniądze po prostu ode mnie uciekają - a to coś się zepsuje, a to ktoś zachoruje, a to trzeba znowu zatankować...
Tymczasem bogactwo przyszło samo, cicho i niespodziewanie. Odkryłam je, kiedy wyjrzałam wczoraj przez okno.

Z drzew leniwie kapie złoto.
W trawie mienią się bursztyny.
Szlachetne fiolety i purpury pysznią się w ogródku.
Niebo wygląda jak wyrzeźbione w turkusie.
Rankiem sznury pereł zdobią przymarzniętą trawę. Po południu krzaki dzikiej róży obnoszą się ze swoimi koralami, a wieczorem to wszystko zalewa księżycowe srebro.

Odkładam na bok rachunki i wychodzę do lasu. Zabieram płótno, trzy pędzle, koszyk z farbami i psa do towarzystwa. Chłonę bogatą, jesienną, ulotną aurę naszej polskiej jesieni i staram się przenieść ją na płótno. Potem wracam do ciepłego domu, piję herbatę z miodem i przez chwilę czuję się jakbym wygrała od życia szóstkę w totka.