piątek, 31 stycznia 2014

Kiedy dopada zimowa depresja...

... warto przypomnieć sobie, że kiedyś było lato. Kiedyś nawet, było moje pierwsze lato w nowym domu. "Nowy dom" to oczywiście takie robocze określenie z braku chęci użycia innego, np "rozpadająca się rudera po dziadkach"  niemniej dla mnie, w pewnym sensie, było to nowe miejsce. A na pewno nowy etap w życiu.
Zatem było sobie nasze pierwsze lato w "nowym domu". Dom, siłą rzeczy został podzielony na dwie części - jako tako wyremontowaną, czyli zdatną do zamieszkania, oraz drugą - ze starymi oknami, brakiem drzwi, sypiącymi się schodami i pokrzywami rosnącymi w kuchni (która teraz - już bez pokrzyw - pełni role mojej sypialni). Cześć niezdatna do zamieszkania w każdym calu, od której odgrodziliśmy się jedynie parą wąziutkich, cieniutkich drzwi i przez pewien czas mogliśmy oszukiwać się, że nie mamy problemów z remontem :) W końcu czego nie widać... To słychać.
Filemon, brat Bonifacego. Tutaj już staruszek.
Był lipiec. Noc cieplutka, spokojna, dla nas jednak zbyt spokojna. I przeraźliwie cicha. Żadnych wrzasków od sąsiada, trzaskania drzwiami i warkotu parkujących samochodów. Jednym słowem - brak jakichkolwiek dowodów na istnienie innych ludzi. Teraz to zaleta, wtedy - niekoniecznie.
Najpierw zawiał wiatr. Nie żadna tam wichura, Ksawery czy inny medialny orkan. Ot, przywiało troszeczkę a blacha na dachu, na którą teraz nie zwracamy już uwagi wygięła się, czy raczej 'zapracowała'. Nie wiem jak to fachowo określić, po prostu słychać czasem blachę, kiedy za bardzo wieje. Hałas przypomina trochę odgłos, jakby ktoś łaził po dachu. Nie wiedzieliśmy jeszcze, że odgłos ten jest jak najbardziej naturalny i należny go zignorować. Ale nic. Powiało, przestało, zapomnieliśmy. Noc pełna wrażeń.
Kolejny dzień. 3 nad ranem.
- Mamo, ktoś nam chodzi po dachu - słyszę zaspany głos jednej z córek.
- Jak po dachu? Nic nie słyszę.
Nie minęły dwie minuty jak do naszych miejskich uszu doszło głośne łup! a potem coś jakby tupanie... No pewnie, że ktoś łazi po dachu! Jak tam wszedł? Nic nie zauważyliśmy? Przecież dach jest stromy, spadłby jak nic. Przed oczami przewijają się wszelkie sceny z filmów, reportaży i wiadomości. Złodziej grasuje po dachu! Dodam, że wtedy dorobek obronny jaki zabraliśmy z mieszkania stanowiła świnka morska, trochę kotów i jeden stary pies, którego można by wynieść, a on i tak by nie zauważył. Gdyby sytuacja miała miejsce dzisiaj, z obecnym asortymentem, na pewno nie byłoby tamtej adrenaliny.
Dzierżąc w dłoni tępą, dekoracyjną szablę, siedzę z córkami uzbrojonymi w tłuczek do mięsa i młotek. Przyczajone w kuchni nasłuchujemy, czekając na napastnika. Chwilowo gotowe prawie na wszystko.
Złodziej niespiesznie przemierzył dach, raz w jedną, raz w drugą stronę. W końcu zdecydował się zeskoczyć na niższy daszek, wspiąć na parapet... i zamiauczeć.
Pan Bonifacy wrócił z wycieczki zapoznawczej.
Zdjęcia Boniusia mam niestety jedynie w wersji analogowej, ale wyobraźcie sobie jak czuje się człowiek siedzący w nocy, w starym domu, osaczony przez przyrodę, a za oknem siedzi śliczny, tłuściutki czarno biały kocurek i patrzy lekko zdumiony na zajście w kuchni. Pewnie swoje już o nas pomyślał.
Bonifacy często chodził po dachu. Podobnie jak inne koty, jednak minęły tygodnie zanim upewniłyśmy się, że nie grozi nam żadna napaść.
Było jeszcze kilka takich odkrywczych dni/ nocy kiedy to "nowy dom" płatając kolejne niespodzianki uczył, że nawet gdybyśmy chciały, nie ma już powrotu do dawnego, wygodnego życia.
Ale w sumie patrząc wstecz, albo przynajmniej na widoki, jakie serwuje nam okolica, chyba nie ma czego żałować.


Post postanowiłam zadedykować Kretowatej, o ile nadal czuje się depresyjnie :) Mnie też dopadała depresja, może nie taka "zimowa" a bardziej życiowa. Przygarnęłam trochę psów, kotów, nakupowałam kur, wybudowałam kurnik i jakoś przeszło :)

18 komentarzy:

  1. Chyba każdy "nowy wieśniak" miewał takie zwidy. Ale z szabelką i tłuczkiem na złodzieja nie czekałam! Fakt, cisza na początku bywała przytłaczająca, ale to absurdalne uczucie szybko minęło. Nie kuś tymi widokami, nie kuś, bo jak Pacjan vel Owca Rogata, zacznę szukać nowego miejsca, najlepiej "brzuchatego", jak Twoje. Chociaż jak na Wielkopolskę, góry u nas całkiem, całkiem. No nie, Mika?

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. No tak, Hanuś, jak na Wielkopolskę to tak:)))
      Boni, piękna ta twoja opowieść o początkach wiejskiego życia. Szabla na złoczyńcę mnie rozbawiła do łez:) Też uważam, że zwierzaki są najlepszym lekiem na depresję.
      Coraz większą mam ochotę cię odwiedzić latem, Hanuś a co ty na to?

      Usuń
    2. Mika, musimy jakoś Boni dawkować niewątpliwe szczęście obcowania z nami dwiema naraz. Przetrzesz szlaki, rozpoznasz teren, jeśli uznasz, że Boni to przetrzyma, to tak!
      Boni, cieszysz się, prawda?

      Usuń
    3. Co ma nie przetrzymać, me wrota stoją otworem :)

      Usuń
    4. Uważaj Boni, co mówisz...

      Usuń
    5. Boni się cieszy i zaczyna pucować dom, może do lata się wyrobi

      Usuń
    6. Pucuj, pucuj, bo ja w białych rękawiczkach przybywam i sprawdzam!

      Usuń
    7. Nic jej nie wierz, Boni, to zasłona dymna!

      Usuń
    8. Mika wiesz, jak coś będzie nie tak, to zawsze mogę zwalić winę na swoje stadko

      Usuń
    9. Stadko też sprawdzę, palpacyjnie! Ale bez rękawiczek!

      Usuń
    10. Stadko jest usprawiedliwieniem na ABSOLUTNIE WSZYSTKO!!!!

      Usuń
    11. Na wszystko? Mika, przyjeżdżaj! ;D

      Usuń
  2. Jak to czasami mało do szczęścia potrzeba.Wystarczy kot i pies oraz trochę kurek.Depresja wszystkich nas dopada szczególnie wtedy jak nie układa się wszystko po naszej myśli.Taka juz natura człowieka że ma wzloty i upadki .Jednak ta słodka cisza wynagradza nam wiele trudnych sytuacji. Pozdrawiam cieplutko.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Po pewnym czasie okazało się że jeden pies i kot stanowczo nie wystarczą ;)

      Usuń
  3. To musiała być straaaaszna depresja.

    OdpowiedzUsuń
  4. Boni "pracowanie" blachy na dachu znam z autopsji - ponury listopad, gwiżdżący wiatr i dwójka małych dzieci - masakra !! widoki prawie jak u mnie za oknem - górzyście :)

    OdpowiedzUsuń
  5. jak grasowały orkany to myślałam, że mi ta blacha pofrunie na sąsiadów ;)

    OdpowiedzUsuń
  6. Kurnik - moje nigdy nie zrealizowane przez lenistwo marzenie. Pamiętam małe japoneczki kurki od babci i dropiate perliczki... och... rozmarzyło mnie :)
    Hm, ja nie mam depresji chyba nigdy. Czasem tylko smuteczki. Dziwadło ze mnie.

    OdpowiedzUsuń

Będzie mi miło jeśli zostawisz komentarz :)